လၿပည္႔ညတစ္ည။
ပင္လယ္ၿပင္က အပ်င္းေၾကာဆန္႔လူးလြန္႔ရင္း
လေရာင္ကိုု ေမာ႔ၾကည္႔တယ္။
လေရာင္ၿဖဴလြလြက ပင္လယ္ၿပင္ကိုု
သူ႔ကိုုယ္ေငြ႔ေရာင္ၿခည္ေတြနဲ႔
မခိုု႔တရိုု႔တိုု႔ထိ ေခ်ာ႔ၿမွဴေဆာ႔ကစားေနတယ္။
ပင္လယ္ၿပာက သေဘာက်လိုု႔ တခစ္ခစ္ရီလိုုက္တာ
လွဳိင္းၾကပ္ခြပ္ေလးေတြေတာင္ထလိုု့။
ဒါကိုု မနာလိုုတဲ႔ တိမ္ညိဳက
လေရာင္ကိုု သူ႔အနက္ေရာင္ဝတ္ရံုုထဲ
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲသြင္းလိုုက္တယ္။
တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ပင္လယ္ကိုုပါ
ဆဲဆိုုၾကိမ္းေမာင္း ထစ္ခ်ံုဳးလိုုက္တာ
ပင္လယ္ၿပင္ခမ်ာ သနားစရာ
ေဆာက္တည္ရာမရၿဖစ္လိုု႔။
တိမ္ညိဳရဲ႔ ေဒါသမ်က္ဝန္းေတြက
တခ်က္တခ်က္ ဝင္းကနဲလက္ကနဲပဲ
ေဒါသအခိုးေငြ႔ေတြက ေဒါသမိုုးေတြအၿဖစ္
ဝုုန္းဒိုုင္းၾကဲ ေၿပးဆင္းလာၾကတာ
ကမၻာေၿမတခြင္ေတာင္ သိမ္႔သိမ္႔တုုန္တယ္။
ငါတိုု႔ရဲ႔ ပင္လယ္ကိုု မုုန္တုုိင္းဝင္ေနၿပီ၊
မေၾကာက္ပါနဲ႔။
လာပါ။....မုုန္တုုိင္းထဲမွာ ရြက္လႊင္႔ၾကတာေပါ့။
၁၁း၃၆ pm
ီDecember 15 2008
(ဆရာတာရာမင္းေဝရဲ႔ မိုုး ဆိုုတဲ့ကဗ်ာကိုု ဖတ္ၿပီး အဲ႔လိုု ကဗ်ာမ်ိဳးေလးေရးခ်င္လာလိုု႔ ဒီကဗ်ာေလးကိုု ေရးလိုုက္တာ။ မမွီဘူး လံုုးလံုုး :()
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
hiet sha pa... :-)
i like it..
Boke
ကဗ်ာေလးမိုက္တယ္။
ရာဇဝင္အခ်စ္မ်ားအတြက္ထစ္ခ်ံဳးမိုးေတြ....
ဘုရား..ဘုရား
အဲ႔တာ..နာဂစ္ပဲျဖစ္မယ္
Post a Comment