ငယ္ငယ္တုုန္းက သူငယ္ခ်င္း

ကၽြန္မမွာ ငယ္ငယ္တုုန္းက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရွိခဲ႔တယ္။ သူနဲ႔က ကၽြန္မတိုု႔ ရွစ္တန္းမွာ စခင္ၾကတာ။ အဲ့ဒီ သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္မကိုု ေတာ္ေတာ္ေလးခင္တယ္။ ကြ်န္မကလည္း ေတာ္ေတာ္ အစအေနာက္သန္တယ္လိုု႔ ေၿပာလိုု႔ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုုဆိုု အၿမဲ စေနာက္ေနတာ။ အဲ့ဒီ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ကိုု စၿပီဆိုုရင္ အရမ္းစိတ္ေကာက္တတ္တာ။ သူစိတ္ေကာက္ၿပီဆိုုရင္ ေခ်ာ့လိုု႔ကိုု မဆံုုးေတာ့ဘူး။ စိတ္ကေတာ့ ၿပန္ေၿပပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ၾကာတယ္။ အဲ့ဒီ သူငယ္ခ်င္းမွာ အက်င္႔တစ္ခုု ရွိတာက ကၽြန္မလုုပ္သမွ် လိုုက္လုုပ္တတ္တာပဲ။ ကြ်န္မရဲ႔ ပထ၀ီေၿမပံုုေလးေတြ လွလိုု႔ဆိုုၿပီး ကၽြန္မတက္တဲ႔ ပထ၀ီ က်ဴရွင္လိုုက္တက္။ ကၽြန္မ ကခ်င္လြယ္အိတ္လြယ္ရင္ သူလည္း ကခ်င္လြယ္အိတ္ လိုုက္လြယ္။ ကၽြန္မ ရွားညိဳေရာင္ ကတၱီပါ ဖိနပ္စီးရင္ သူလည္းလိုုက္စီး။ ၾကာေတာ႔ ကၽြန္မလည္း သူ႔ကိုု စခ်င္လာပါတယ္။

ကၽြန္မအိမ္မွာ က်ဴရွင္တက္ၾကတာဆိုုေတာ႔ ေန႔လည္ထမင္းစားရင္လည္း အတူတူစားၾကတယ္။ ကၽြန္မက ငပိရည္ အရမ္းၾကိဳက္ေတာ့ ထမင္းစားရင္ ငပိရည္ပါမွ ထမင္းစားတတ္တာ။ သူငယ္ခ်င္း မိဘေတြက အညာက။ အညာကဆိုုေတာ႔ ငပိတိုု႔ဘာတိုု႔ မၾကိဳက္ဘူး။ ေရွးရိုုးလည္း ဆန္ၿပီး သူဆိုု ဗမာဆန္ဆန္ ထမိန္ပဲ ၀တ္တယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ကၽြန္မ ငပိရည္နဲ႔ စားေနတာကိုု သူက နံလိုု႔ဘာလိုု႔ ဆိုုၿပီး လုုပ္ေရာ။ ကၽြန္မ ကလည္း ကိုုယ္အရမ္းၾကိဳက္တဲ႔ အစာကိုု အဲ့လိုုေၿပာတာကိုု မၾကိဳက္ဘူး။ အဲ႔ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ငပိရည္ ဋီကာဖြင္႔ပါေလေရာ။ ငပိရည္ဆိုုတာ vitamins ေတြေရာ proteins ေတြေရာ အၿပည္႔ပါတာ။ ငါးကိုု စားတာထက္ေတာင္ ပိုုေကာင္းလိုု႔ ငါ႔ အေဖနဲ႔ အေမက ဥာဏ္ေကာင္းေအာင္ ငပိရည္စားဖိုု႔ အရမ္းအားေပးတာ ဘာညာ ဆိုုၿပီး ေလ်ွက္ေၿပာေရာ။ သူက အဲ႔ဒီ မွာ ယံုုသြားပါတယ္။ ကၽြန္မ အေဖနဲ႔ အေမက ဆရာ၀န္ေတြ ဆိုုေတာ႔ ကၽြန္မေၿပာတာ ဟုုတ္မွာပဲ ဆိုုၿပီး ေတြသြားပံုုရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မၾကာပါဘူး။ သူ႔လက္က ငပိရည္ခြက္ကိုု လွမ္းၿပီး ငပိရည္နဲ႔ ၾကိတ္ပါေလေရာ။ မ်က္ႏွာကိုု ရွုုံ႔မဲ႔ၿပီးကိုု စားတာ။ကၽြန္မတိုု႔လည္း အ႔ံကိုုၾသေရာ။ ငပိန႔ံ လံုုးလံုုးမခံႏုုိင္တဲ့သူက ငပိကိုု စားလိုု႔ေလ။ ကၽြန္မလည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္ေလသြားတယ္။ မထင္ဘူးေလ။ စားလိမ္႔မယ္လိုု႔။ စိတ္ထဲမွာလည္း ငါလုုပ္သမွ်ကိုု ဒီေလာက္ေတာင္ လိုုက္လုုပ္တာဆိုုၿပီး သုူ႔ကိုု ေတာ္ေတာ္ေလး စခ်င္သြားတယ္။

တစ္ရက္မွာ ကၽြန္မတိုု႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ က်ဴရွင္ဆရာ မလာေသးလိုု႔ ကၽြန္မ အခန္းထဲ ၀ိုုင္းထိုုင္ၿပီး စကားေၿပာေနတုုန္း ကၽြန္မက သူတိုု႔ကိုု ေၿပာတယ္။ ငါ ကင္းၿမီးေကာက္ ေထာင္တက္တယ္ေပါ႔။ သူတိုု႔က မယံုုဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း သူတိုု႔ကိုု ကင္းၿမီးေကာက္ ေထာင္ၿပလိုုက္တယ္။ ကၽြန္မက အိမ္မွာေနရင္ ေဘာင္းဘီပဲ ၀တ္ေတာ့ အိုုေကတာေပါ႔။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေထာင္ၿပၿပီးမွ ကၽြန္မကလည္း သူတိုု႔ကိုု ေတြ႔တယ္မဟုုတ္လား ဆိုုတဲ႔ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ၾကည္႔လိုုက္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အားလံုုး မထင္ထားတာ ထၿဖစ္ေရာ။ ဟုုတ္ကဲ႔...။ သူပါပဲ...။ ထမိန္ေလးကိုု ခါးေတာင္းၾကိဳက္ၿပီး သူ႔ပိန္ရွည္ရွည္ ေၿခေထာက္ၾကီးေတြ ကလန္ကလားနဲ႔ မိုုးေပၚေထာင္ၿပီး ကင္းၿမီးေကာက္ကိုု မရ ရေအာင္ကိုု ေထာင္ပါေတာ့တယ္။ အဲ႔ဒီကတည္းက သူ႔ကိုု ကၽြန္မ လက္ေၿမွုာက္ထားတာ ယခုုအခ်ိန္ အထိပါပဲ။

စကားစကား...သတိထား

ကၽြန္မရဲ့ boss က ကုုလားလူမ်ဳိးပါ။ ကုုလားလူမ်ိဳးဆိုုေပမယ္႔ အင္မတန္သေဘာေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မကိုုလည္း ညီမေလးတစ္ေယာက္လိုု ေတာ္ေတာ္ေလးခင္တယ္။ ကၽြန္မတိုု႔ရ႔ဲ အလုုပ္မွာ ကိုုယ္႔ကိုု project ေပးထားၿပီဆိုုရင္ အဲ႔ဒီ project အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္ ဆိုုတာကိုု အၾကမ္းၿဖင္း estimate လုုပ္ေပးရတယ္။

တစ္ရက္မွာ boss က ကၽြန္မ project ရဲ႔ rough estimate ကိုု လာေတာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မက သူ႔ကိုု သူ လာမေတာင္းခင္ကတည္းက ေပးထားၿပီးသားပါ။ အဲ့ဒါကိုု သူက ေမ႔ၿပီး ကၽြန္မကိုု "...., can you give me the ball park figure of your project?" ဆိုုၿပီး ေမးပါတယ္။ အဲ႔ဒီေန႔က ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ေလး အလုုပ္ရွုုပ္ေနပါတယ္။ အလုုပ္ကိုု တစ္ဖက္ကလုုပ္ေနရင္း ဘာမွ သိပ္စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ... "hmmmm.....sure, but I think you already have that ball figure. uhm!!!... I gave that to you yesterday!" လိုု႔ ခပ္သြက္သြက္ ေၿဖလိုုက္ေရာ။ အဲ႔လိုု အလုုပ္ကိုု ခပ္သြက္သြက္ ခပ္ၿမန္ၿမန္ လုုပ္တာတိုု႔ ဘာတိုု႔ဆိုုရင္ ကၽြန္မတိုု႔ boss က အင္မတန္ သေဘာက်တာ။ ဒါေပမယ္႔ ဒီတစ္ေခါက္ boss ဆီက ဘာသံမွ မၾကားလိုု႔ လွည့္ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႔မ်က္ႏွာက အိုုးတိုုးအမ္းတမ္းၿဖစ္ေနတယ္။ ဒါေတာင္ ကၽြန္မ မသိေသးပါဘူး။ ကၽြန္မ co-workers ေတြ ခြိခြိခြိ ခြီးခီြးခီြး ဆိုုၿပီး ၾကိတ္ရယ္သံၾကားေတာ့မွ ငါေၿပာတာ ဘာမွားလိုု႔လဲလိုု႔။ ေနာက္ေတာ့မွ park ဆိုုတဲ့စကားလုံး ေမ႔က်န္သြားမွန္းသိတယ္။ ဒါနဲ႔ အဓိပၺါယ္ေတြ တစ္မ်ိုဳးၿဖစ္ကုုန္ေရာ။ ;P
ေၾသာ္...English language ရယ္...။

လြဲမွားၿခင္း

ခြင္႔လႊတ္ပါသခင္။

သခင္႔ခ်စ္ၿခင္းေတြက
ကၽြႏုု္ပ္ကိုုနစ္မြန္းေစခဲ့။

သခင္႔အယုုအယေတြက
ကၽြႏုု္ပ္ကိုုမရႊင္ပ်ေစခဲ့။

သခင္႔ဂရုုစိုုက္မွုုေအာက္မွာ
ကၽြႏုု္ပ္ဟာေၿခာက္ေသြ႔ခဲ႔။

ေနာက္ဆံုုးေတာ႔...
အသက္ပါေပ်ာက္ခဲ့။

ခြင္႔လႊတ္ပါသခင္။
ကၽြႏုု္ပ္ဟာ...
အၿမဲေရမေလာင္း
ေပါင္းမသင္လဲ
ရွင္ႏုုိင္ခဲ့တဲ႔ ကႏ ၱာရဆူးပင္။

၇း၁၀ pm
၁၁.၂၂.၂၀၀၈

P.S သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အိမ္က သူငယ္ခ်င္း ေရအမ်ားၾကီးေလာင္းလုုိ႔ ေသသြားတဲ့ ကႏ ၱာရ ဆူးပင္ေလးသိုု႔ အမွတ္တရ။

အမွိဳက္

တိမ္ေတြကညိဳ
မ်က္၀န္းမွာစိုု
ရင္ထဲမွာမခ်ုိဴ
ကိုုယ္ဟာမင္းအတြက္
လူပိုု။

၉ း၁၅ pm
၁၁.၂၁.၂၀၀၈

အိုု....

ညညက် အိပ္မရ
အိပ္မရလို႔ ထကာထိုင္။
မနက္က်ေတာ့ ယိုင္တိုင္တိုင္
ယိုင္တိုင္တိုင္နဲ႔ ရံုးကိုေၿပး။

ေၿပးရင္းလႊားရင္း ရံုးေရာက္လာ
ေခါင္းထဲမွာက ဗလာ။
ဘာလာလာ ဘာမွမသိ
Computer ေရွ႔စိုက္ေငးမိ။

ေငးမိေငးရာ ေငးစဲမွာ
mail ေတြက၀င္လာ။
လာသမ်ွ mail ၿပန္ကာေရး
ၿပန္စာေတြက ခပ္ေႏွးေႏွး။

ေတြးရင္း ေရးရင္းေနတုန္းမွာ
မန္ေနဂ်ာၾကီး ေရာက္လို႔လာ။
ၿပဴးတူးၿပဲတဲ ကိုယ္႔ကိုၾကည္႔
ကိုယ္လည္း ေၾကာင္ေနမိ။

သတိရလို႔ ငု႔ံအၾကည္႔မွာ
မ်က္လုံးေတြေတာင္ၿပာ။
ကိုယ္႔ေဘာင္းဘီက zip အၿဖဴေလး
ေအာက္မွာ တန္းလန္းေလး။ ;p

၁း၂၅ pm
၁၁.၂၁.၂၀၀၈

သူတိုု႔ ၾကားသိႏုုိင္ပါေစ။

ဖြားဖြား ေတာ္ေတာ္ေလး ေနမေကာင္းပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ့ ေက်းဇူးရွင္ အဖြားကို ေနာက္ဆံုး အေနနဲ႔ ၿပန္ၿပီး ကန္ေတာ့ခ်င္ လို႔ပါ။ ကၽြန္မက လခစား၀န္ထမ္းပါ။ ကၽြန္မ မခ်မ္းသာပါဘူး။ ဗမာႏုိင္ငံသား ဘ၀ဟာ double taxed ခံရပါတယ္။ ဗမာသံရံုးကို tax မေပးခ်င္ဘူး။ tax ေပးရမဲ့ $၂၀၀၀ ေက်ာ္ဟာ ကၽြန္မ အဖြားရဲ့ ေနာက္ဆံုး အခ်ိ္္္္န္မွာ ေဆးဖိုး သံုးလို႔ ရပါတယ္။

ဗမာၿပည္ၾကီးမွာ သယံဇာတေတြ ၾကြယ္၀တယ္ဆို။
ဗမာၿပည္ၾကီးမွာ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႔ေတြ ထြက္ၿပီဆို။
ဗမာၿပည္ၾကီးမွာ စိ္န္ေတြသီးေနတာေတြ Youtube မွာ ေတြ႔လိုက္ရေတာ႔ တို႔ဗမာၿပည္ ၾကီးေတာ့ ခ်မ္းသာၿပီဟ ဆိုၿပီး၀မ္းသာေနတာ။
ေနာက္ေတာ႔မွ သိရတယ္။ အဲ့ဒါေတြက ဗမာၿပည္ၾကီးနဲ႔ မဆိုင္ဘူး တဲ့။

Tax ေပးၿပီး ဗမာၿပည္ၿပန္ရင္ အဖြားကို လက္ဗလာနဲ႔ ကန္ေတာ့ရမွာပါ။
Tax မေပးပဲ ဗမာၿပည္မၿပန္ပဲေနရင္ အဖြားကို ေဆးဖိုး ကန္ေတာ့လို႔ရမွာပါ။

တခုေတာ့ရွိတာေပါ႔။
ေက်းဇူးရွုင္ကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် မကန္ေတာ႔နုိုင္ေတာ့တာပါပဲ။
ၿပန္လာမယ္ ေၿပာၿပီး ၿပန္မလာနိုင္ခဲ႔တဲ႔ ေၿမးအတြက္ အဖြား ဘာေၿပာမွာလဲ။

Asylum သမားမ်ား အတြက္ (တကယ္ ကိုယ္က်ိဴးစြန္႔ လုပ္ ေနသူမ်ား မပါ)

သုူငယ္ခ်င္း....
နင္စဥ္းစားၾကည့္….။

ရွုပ္ေထြးေပြလီ
ဤေလာကီ ရြာ၀ယ္
“၀” ကို “၀ိ”လုပ္
ဂုဏ္ပုဒ္ ေတြေဖာ္
ေမာ္ႏုိင္ဖို႔ အတြက္
တခုခုေတာ့လိုအပ္ၿမဲ….။

နင့္အၿဖစ္ကိုု
နင္မသိေလေရာ႔
နင့္ၿဖစ္စဥ္ကိုု
နင္ၿပန္စဥ္းစား။

ယခုအခါ
ၿပည္ဗမာ၀ယ္
တတ္သိပညာ
မရွိပါလ်က္
လက္နက္ကိုုးစား
ရမ္းကားအုုပ္ခ်ဳပ္
မင္းလုုပ္ေနတာ
ကမ ၻာလည္းသိ
နင္လည္းသိတယ္။

ဒီေခတ္ခါ၀ယ္
မွန္ရာကိုေၿပာ
မွန္တာေရးလို႔
လူငယ္တစ္ေယာက္
ေထာင္သက္ႏွစ္ဆယ္
က်ခဲ့ရတယ္။

လမ္းၿပေခါင္းေဆာင္
ေနာင္ေတာ္တစ္စုု
ၿပစ္မွုုကဗလာနဲ႔
စီရင္ခ်က္က
၆၅ ႏွစ္။

နာဂစ္ အေရး
သတင္းေပးလိုု႔
ရုုံးထုုတ္စစ္ေတာ့
ေထာင္ႏွစ္ႏွစ္တဲ့။

သတိလက္လြတ္
ေမ႔ေလ်ာ႔ ေနလၽွင္
ငါေၿပာၿပမယ္။

နင္တို႔ “၀ိ” ဖို႔ အတြက္
သူတို႔ရဲ့ “ဘ၀” ေတြထဲက
“၀” ကို ယူသံုးခဲ့တာကို
မေမ႔ၾကပါနဲ႔။

၅း၃၅ pm
၁၁.၁၈.၂၀၀၈

နွလံုုးသားကိုုလုုပ္ၾကံၿခင္း

ငါ႔ အတြက္ အခ်စ္မရွိသူကိုု ခ်စ္မိ
အၿပစ္ရွိတဲ့ ဒီႏွလံုုးသား
မုုန္းသြားဖိုု႔သူခိုုင္းလဲ
ခ်စ္ၿမဲဆက္ခ်စ္ ဖ်က္ပစ္မရလိုု႔
ငါ့ႏွလံုုးသားကိုု ငါကိုုယ္တိုုင္ ရက္စက္
အဆိပ္ခတ္ သတ္မိၿပီ။

၁၀း၂၀ am
၀၇.၂၀.၂၀၀၄

အေၿဖမရွိပုစ ၦာ

အိပ္မက္တိုုင္းမွာ...နင္။
စိတ္ကူးတိုုင္းမွာ...နင္။
အခ်ိန္တုုိင္းမွာ...နင္။
ဒါေပမယ္႔...
ငါ႔ဘ၀ရဲ႔ မရွိမၿဖစ္ဟာ..
“နင္” မဟုုတ္တာ ဘယ္လိုုၿဖစ္တာလဲဟင္....?။

၂:၃၀ pm
၀၈.၁၉ .၂၀၀၄

ပေဟဠိ

အဲ့ဒီညက အေၾကာင္းၿပန္ေတြးတ္ိုုင္း ပေဟဠိလုုိၿဖစ္ေနတုုန္းပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္က ၿဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ မေန႔တေန႔ ကလိုုပဲ။ မွတ္မွတ္ရရ အဲ့ဒီညက ေတာ္သလင္းလၿပည့္ည။ ကၽြန္မတုုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုု ေဇာ္၀င္းထြဋ္ Emperor show သြားၾကည့္ၿပီး ညဘက္ ၁ နာရီေက်ာ္မွ အိမ္ၿပန္လာၾကတယ္။ အဲ့ဒီညက ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းရဲ့ sunny pick up ကားေလးနဲ႔။ ကၽြန္မရယ္၊ ကၽြန္မနဲ႔ ညီအစ္မလိုုေနတဲ့ အစ္မရယ္က ကားေရွ့ခန္းမွာ ထိုုင္ၿပီး က်န္တဲ့ သုူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ကားေနာက္ခန္းမွာေပါ့။ ၾကည့္ၿမင္တိုုင္မွာေနတဲ့့ သူငယ္ခ်င္းကိုု ၾကည့္ၿမင္တိုုင္၀င္ပိုု႔၊ အင္းစိန္ေနတဲ့ သုူငယ္ခ်င္းကိုု အင္းစိန္မွာ ၀င္ပိုု႔နဲ႔ ေနာက္ဆံုုးေတာ့ ရန္ကင္းမွာေနတဲ့ သုူငယ္ခ်င္းကိုု ၿပန္ပိုု႔ၿပီး ကၽြန္မတိုု႔ အိမ္ကိုု ၿပန္လာၾကတယ္။

ကၽြန္မနဲ႔ ကားေမာင္းတဲ့ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းက တစ္လမ္းတည္း အိမ္နီးခ်င္းေတြ။ ကၽြန္မနဲ႔ ညီအစ္မလိုုေနတဲ့ အစ္မက ကၽြန္မရဲ့အိမ္မွာ ေနတာ။ အဲ့ဒါနဲ႔ ရန္ကင္းစက္မွုု ၁ လမ္းမၾကီး အတိုုင္း ကားေမာင္းလာၾကတာ ညဘက္ ၂ နာရီေလာက္ ဆိုုေတာ့ လမ္းေပၚမွာ ဘာကားမွ မရွိဘူး။ လမ္းၾကီးတစ္ခုုလံုုး ရွင္းေနတာပဲ။ ကၽြန္မတိုု႔ကေတာ႔ Emperor show အေၾကာင္း ၿပန္စၿမံဳ့ၿပန္ၿပီး ကားေပၚမွာ စကားတေၿပာေၿပာနဲ႔ လာၾကတာ။ ကမၻာေအး ဘုုရားလမ္းနဲ႔ စက္မွုု ၁ လမ္းဆံုု မီးပိြဳင္႔မွာ မီးနီမိလိုု႔ ရပ္ရေသးတယ္။ ကားကတစ္စီးမွကိုု မရွိတာ။ မီးလည္း စိမ္းေရာ ဘယ္ဘက္ခ်ိုဳးၿပီး အလာ ရုုတ္တရက္ “ဒိုုင္း...” ဆိုုတဲ့ ဟီးႏုုိးကားဘီး အၾကီးၾကီး ေပါက္တဲ့ အသံၾကီးၾကားပါေလေရာ။ သံုုးေယာက္စလံုုး ပီပီၿပင္ၿပင္ကိုု ၾကားလိုုက္ရေတာ႔ လန္႔ၿပီး ကားကိုု အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ေဘး ထိုုးရပ္ၿပီး ကားေပၚက မဆင္းေသးပဲ ဘာၿဖစ္တာလဲလိုု႔ ကားထဲ ကေန အၿပင္ကိုု ၾကည့္တာေပါ႔။ ဘာကားမွကိုု မေတြ႔တာ။ အဲ့ဒါနဲ႔ သုူငယ္ခ်င္းကားက ကားဘီးမ်ား ေပါက္တာလားဆိုုၿပီး ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းတိုု႔ ဆင္းၾကည္႔ဖိုု႔ လုုပ္ၾကေရာ။ အဲ့ဒီမွာ ကၽြန္မရ့ဲ အစ္မက မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ၿပီး မဆင္းနဲ႔လိုု႔တားတာ၊ ကၽြန္မတိုု႔က မရဘူး။ ဆင္းၾကည့္ၾကတယ္။ ကားဘီးေလးဘီးစလံုုးကိုု လွည့္ပတ္ၿပီး စစ္တာ။ ကားဘီးေလးဘီးစလံုုး အေကာင္းခ်ည္းပဲ။ ဘာမွကိုု မၿဖစ္ဘူး။ အဲ့ဒါနဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းလဲ စိတ္သက္သာရာရသြားၿပီး ရီရီေမာေမာနဲ႔ ကားေပၚ ၿပန္တက္မယ္အလုုပ္ သံုုးေယာက္သား တုုိင္ပင္မထားပဲ ကန္ေဘာင္ေပၚကိုု လွမ္းၾကည္႔မိၾကေရာ။

လၿပည္႔ည ဆိုုေတာ့ လၾကီးက ထိန္ထိန္သာၿပီး အၾကီးၾကီးပဲ။ အဲ႔ဒီ လေရာင္ေအာက္မွာ မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္။ ကၽြန္မတိုု႔ကိုု ေက်ာေပးၿပီး ထီးထီးၾကီး ရပ္ေနတာ။ လေရာင္နဲ႔ ကန္ေဘာင္ေပၚကိုု ထင္ထင္ရွားရွားကိုု ေတြ႔ရတာ။ ထူးဆန္းတာက အဲ႔ဒီ မိန္းမၾကီးက ဘီးဆံပတ္အၾကီးၾကီး ပတ္ထားၿပီး ေရွးေခတ္က အတိုုင္း ဆံထံုုး ထံုုးထားတယ္။ ကၽြန္မ အဖြားတိုု႔ေခတ္က ပံုုစံ ဆင္စြယ္ေရာင္ ရင္ဖုုံး အက်ႍနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ အနီေရာင္ ေတာက္ေတာက္ေအာက္ခံမွာ အ၀ါေရာင္ ပန္းပြင့္ၾကီးေတြ ပုံေဖၚထားတဲ့ ထမီကိုု ၀တ္ထားၿပီး ညာဘက္လက္မွာလည္း ေရွးေခတ္ အမ်ိဳးသမီးေတြကိုုင္တဲ့ ယပ္ေတာင္ေလးကိုု တဖ်တ္ဖ်တ္ခပ္ရင္း ဘယ္ဘက္လက္က ေၿပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ အၾကီးၾကီးကိုု ဖြာၿပီး ကၽြန္မတိုု႔ကိုု ေက်ာေပးေနရာကေန ၿဖည္းၿဖည္း..ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း ကၽြန္မတိုု႔ဘက္ကိုု လွည့္လာတာ။ သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္ စလံုုးမွာလည္း ေရႊလက္ေကာက္ၾကီးေတြနဲ႔။ ကန္ေဘာင္ေပၚမွာလည္း အဲ့ဒီ မိန္းမၾကီးအၿပင္ တၿခားလူ မေၿပာနဲ႔၊ သက္ရွိဆိုုလိုု႔ ေခြးတစ္ေကာင္ ေၾကာင္တစ္ၿမီးမွကိုု မေတြ႔တာ။ ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းလည္း ဘယ္လိုုေၿပာရမလဲ။ အညိွုဳ႔ ခံထားရသလိုု မွင္သက္ၿပီး သူ႔ကိုု ၾကည္႔ေနမိတာေပါ႔။ သူကလည္း ေၿဖးေၿဖးခ်င္းကိုု လွည့္လာတာ။ သူ႔မ်က္ႏွာ တစ္၀က္ေလာက္ၿမင္ရေတာ့မွ သနပ္ခါးပန္းကြက္က်ား အၾကီးၾကီး ကြက္ထားတယ္ ဆိုုတာ သတိထားလိုုက္မိတယ္။ ၾကက္သီးေတြ တၿဖန္းၿဖန္းကိုု ထလာတာ။ သူ႔ကိုုယ္ တေစာင္း အေနအထားလဲ ေရာက္ေရာ ကၽြန္မ အစ္မက ကၽြန္မတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ကိုု ၀ုုန္းဆိုု လက္ဆြဲၿပီး ကားဆီေၿပးပါေလေရာ။ သံုုးေယာက္သား ကမူးရွုုးတိုုးနဲ႔ ကားေပၚ ေၿပးတက္ၿပီး ေမာင္းေၿပးၾကတာ အိမ္ကိုု ဘယ္လိုုၿပန္ေရာက္ သြားမွန္းေတာင္ မသိလိုုက္ဘူး။ ရင္ ေတြလည္း တုုန္ၿပီး ဘယ္လိုုၾကီးမွန္းကိုု မသိဘူး ၿဖစ္ေနတာ။

အိမ္ေရာက္ေတာ့မွ ကၽြန္မ အစ္မက သူက တစ္လမ္းလံုုး သံဗုုေဒၶရြတ္လာေၾကာင္းနဲ႔ ကားဘီးေပါက္သံ ၾကားကတည္းက သုူကသိပ္မသကၤာလိုု႔ မဆင္းခိုုင္းတဲ့ အေၾကာင္းေၿပာတာေပါ့။ ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မသုူငယ္ခ်င္း ဆိုုတာ ေၾကာက္တာ ေၿပာမေနပါနဲ႔ေတာ့။ မရွိဘူးဆိုုရင္ အနည္းဆံုုး ည ၂ နာရီ ၃ နာရီ ေလာက္ အခ်ိန္ၾကီးမွာ စက္မွုု ၁ ဘက္အၿခမ္းက အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ဘယ္မိန္းမၾကီးက ေရွးေခတ္အ၀တ္အစားေတြ ၀တ္ၿပီး ေရႊေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း တက္ရဲပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္...အခုုအခ်ိန္ထိ ကၽြန္မတိုု႔ အတြက္ကေတာ့ လူလား...နာနာဘာ၀လား...ပရေလာကသားလား...ဆိုုၿပီး ပေဟဠိၿဖစ္ဆဲ....

Oops....

ပ်င္းလိုု႔ ခ်စ္ၾကည္႔ အၿပစ္မရွိေပမဲ့
တကယ္ မခ်စ္ခဲ့တာ ငါသာ အသိပါ။
ေလတုုိက္လိုု႔ ေၾကြတဲ့ ပြင့္ဖတ္ကေလးလိုု
ငါမိုုက္လိုု႔ ေၾကြတဲ့ နင့္ႏွလံုုးသားကိုု
အားနာလိုုက္တာ....

၂း၃၅ pm
၀၈.၁၇.၂၀၀၄

မိၿဖဴ

ေၾကာင္ေလးေတြ ၿမင္တိုင္း အိမ္ကေၾကာင္ မိၿဖဴကို ေၿပးသတိရမိတယ္။ မိၿဖဴကို ကၽႊန္မတို့ရဲ့ အဖိုးက အိမ္မွာ ၾကြက္ေတြ ေသာင္းက်န္းလြန္းလို႔ ဆိုၿပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ေတာင္းလာခ့ဲတာပါ။ ဘုန္းၾကီးကလည္း အဖိုးနဲ႔ ခင္လုိ႔ သူ႔႔႔႔႔ ေက်ာင္းမွာ တစ္ေကာင္ေကၽြးရ သက္သာတာ နဲလားဆိုၿပီး ေပးလိုက္ဟန္တူပါတယ္။
အ့ဲဒါနဲ႔ မိၿဖဴလည္း ကၽြန္မတို့အိမ္ ပါလာပါေရာ...

အဖိုးကပဲစၿပီး သူ႔ကို မိၿဖဴလို႔ ေခၚရင္း မိၿဖဴဟာ ကြ်န္မတိုု႔နဲ႔ ရင္းႏွီးလာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သုူကေတာ့ အဖုုိးကိုု အခင္ဆံုုးပါ။ အဲဒါနဲ႔..ေနာက္ေလးငါးလေလာက္ ၾကာေတာ့..ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကီးလာၿပီး ၿဖဴၿဖဴေဖြးေဖြးၾကီးနဲ႔ ခ်စ္စရာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းလာတယ္...

အိမ္နားမွာလဲ ေၾကာင္သံေပးသံေတြ စၾကားလာတာေပါ့ေလ။ ကြ်န္မတိုု႔ အဖိိုုးကေတာ့ သုူေကြ်းလိုု့ တေသြးတေမြးၿဖစ္လာတ့ဲ မိၿဖဴကိုု ဘယ္ေၾကာင္နဲ႔မွ သေဘာမတူပါဘူး။ ေသခ်ာကိုု ဗိုုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မတိုု႔ရဲ့ မိၿဖဴက သုူလည္းေလ ေလာကီေၾကာင္ေပမုုိုုုု႔ ထိန္းထားတ့ဲၾကားက ရေအာင္ကိုု အၿပင္ထြက္ေတာ့တာပါပဲ။

ညညဆိုု ခိုုးၿပီးထြက္၊ မနက္ဆိုု သူမဟုုတ္သလိုုနဲ႔ ၿပန္ၿပန္လာ... အဖိုုး စသိတုုန္းကဆိုု ရင္ထုုမနာပါပဲ။ သူ႔ မွာေတာ့ ၾကြက္ေတာင္ မခုုတ္ခိုုင္းရက္ပဲ အၿမဲ ငါးေၾကာ္နဲ႔ ထမင္းကိုု သုူကိုုယ္တိုုင္ နယ္ေကြ်းတာ အခုုေတာ့ လုုပ္ရက္ေလခ်င္း ဆိုုၿပီး ေတာ္ေတာ္ ရင္ထုုမနာၿဖစ္လိုု႔ေပါ့...

ကြ်န္မတုုိုု႔ကေတာ့ ေပ်ာ္သည္ေပါ့။ ေၾကာင္ေလးေတြ ရေတာ့မွာကိုုး..မိၿဖဴကိုုလည္း ဆီေတြ လိမ္းေပးရ..folic acid ေတြခိုုးတိုုက္ရ..သူ႔ကိုု ပြတ္သပ္ၿပီး ေၾကာင္လွလွေလးေတြ ေမြးေပးဖိုု႔..သူ နားမလည္ေပမယ့္လည္း ေၿပာရတာ အေမာ...
အဲ့လိုုနဲ႔ ၅လ၆လေလာက္ သာၾကာသြားတယ္။ မိၿဖဴတိုု႔ ကေတာ့ ညဘက္ထြက္ဆဲ... အဖိုုးမွာလည္း ေၾကာင္ေၿမးေလးေတြ ေမွ်ာ္ဆဲ...

တေန့...

ကြ်န္မ ေန႔ခင္းအိပ္ေနရာကေန အိမ္ေအာက္ဖက္က ညီမ အငယ္ဆံုုးရဲ့ စူးကနဲ အသံေၾကာင့္ လန္႔ႏုုိးၿပီး ကြ်န္မလည္း ေလွကားေပၚကေန တဝုုန္းဝုုန္း ဒုုန္းဆိုုင္း ဆင္းလာလိုုက္တာ ေအာက္လည္း ေရာက္ေရာ ၿမင္ကြင္းက နားမလည္ႏုုိင္စရာ ၿဖစ္ေနတယ္...

ညီမအငယ္ဆံုုးက မိၿဖဴကိုု စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ဖက္ထားၿပီး ညီမလတ္နဲ႔ အိမ္က ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ ကေတာ့ ၾကမ္းၿပင္မွာ လူးလိမ့္ၿပီး အူတက္မတက္ကိုု ရီေနေတာ့တာပဲ။ ဘာေမးေမး ေမးလိုု႔မရလိုု့ စိတ္ရွုုပ္ရုုွပ္နဲ႔ ညီမအငယ္ဆံုုးေဘး ထုုိင္ခ်ၿပီး မ်က္ရည္ေတြဝဲၿပီး ဝမ္းနည္းပက္လက္ ၿဖစ္ေနတ့ဲ သူ႔ကိုုပဲ ေမးရပါတယ္။ ဟုုိသုုံးေကာင္ကေတာ႔ ရီလိုု႔ ေကာင္းတုုန္း...

ၿဖစ္ပုုံက...
ကြ်န္မ ညီမႏွစ္ေယာက္္က မိၿဖဴ ေၾကာင္ေလးေတြေမြးရင္ ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ေမြးမလဲ သိခ်င္လိုု့ဆိုုၿပီး ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ ေၿပာတဲ့အတိုုင္း မိၿဖဴကိုု ပက္လက္လွန္ၿပီး ႏုုိုု႔ ေတြကိုု ေရၾကည္ ႔ၾကသတဲ့။
ၿပႆနာက အဲဒီကစတာပါ။ အဲ့လိုု ေရၾကရင္းနဲ႔ ညီမအငယ္ဆံုုး က “ဟဲ့..ဟဲ့...အမေလး...အဲ့ဒါ ဘာၾကီးလဲ”..ဆိုုၿပီး ဝိုုင္း ၾကည့္ၾကေတာ့ မွတဲ့...မိၿဖဴဟာ..ေၾကာင္ထီးၾကီး ပါတဲ့....

ညီိမ အငယ္ကေတာ့ ေၾကာင္ေလးေတြ မရေတာ့လိုု႔ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္တုုံး..
ေကာင္မေလးေတြ ကေတာ့ ၿပန္ေတြးတုုိင္း ရီလိုု႔ မဆံုုး...
အဖိုုး ကေတာ့ ေပ်ာ္လိုု႔ မဆံုုး.....
မိၿဖဴ ကေတာ့..“မိၿဖဴေရ..လာ...လာ” ဆိုုရင္..“ေညာင္....ေညာင္”..ဆိုုၿပီး အခုုအခ်ိန္ထိ ထူးေနတံုုး......

ေၾသာ္....ကြ်န္မတိုု႔ အိမ္က ေၾကာင္ဘဝ...

ေက်းဇူးတင္လႊာ

ဒီ blog ေလးၿဖစ္ေၿမာက္ေအာင္ ေစတနာထက္သန္စြာၿဖင့္ ကူညီလုုပ္ေဆာင္ေပးေသာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ခင္လာရတဲ့ မရွင္မင္းညိဳ အား ဤေနရာမွ ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါေၾကာင္း.....

တစ္ေန့တစ္လံ

ဤခရီး
နီးသလား
ေ၀းသလား
ငါမသိ။
ဒါေပမယ္႔
လွမ္းျပီးရင္း လွမ္းရင္းနဲ့
လမ္း တစ္၀က္ ေရာက္ခဲ့ျပီ။

သူ ငါ့ကို
ခ်စ္လား
မခ်စ္လား
ငါ မသိ။
ဒါေပမယ့္
ခ်စ္ျပီးရင္း ခ်စ္ခဲ့တာ
ဘ၀ တစ္၀က္ က်ိဳးခဲ့ျပီ။

၁၂း၂၇ am
၀၂. ၀၆. ၂၀၀၇

ငါ့ရဲ့အလကၤာ

ငါသည္ သူ႔အတြက္ ေပးဆပ္၏။
သိုု႔ေသာ္ သူမသိ၊၊
ငါသည္ သူ႔အတြက္ စြန္႔လႊတ္၏။
သိုု႔ေသာ္ သူမသိ။
ငါသည္ သူ႔အတြက္ စေတးခဲ့၏။
သိုု႔ေသာ္ သူမသိ၊၊

ငါသည္ သူ႔ကိုု ၿမတ္ႏုုိး၏။
သိုု႔ေသာ္ သူမသိ။
ငါသည္ သူ႔ကိုု တန္ဖိုုးထား၏။
သိုု႔ေသာ္ သုူမသိ။
ငါသည္ သူ႔ကိုု ခ်စ္မိခဲ့၏။
သိုု႔ေသာ္ သူမသိ။

သူ သိသိ၊ မ သိသိ
ငါ့ ကိုုယ္ငါကိုု
ငါ သာသိ။
သိုု႔ေသာ္...ေက်နပ္၏။

ည ၁၁ နာရီ။
၀၂.၀၂.၁၉ ၉ ၇

ပလံုု

ခ်စ္သူ....
စူးရွတဲ့ မ်က္၀န္းေတြက
မင္းကိုု မဆြဲေဆာင္နုုိင္ခဲ့.
နူးညံံံ့တဲ့ နွွုုတ္ခမ္းပါးက
မင္းႏွလံုုးသားကုုိ မႏူးညံ့ေစခဲ့.
ၾကင္နာတဲ့ အယုုအယေတြက
မင္းစိတ္ကိုု မယိုုင္ႏြဲ႔ေစခဲ့.
ဘာေၾကာင့္လဲ ခ်စ္သူရယ္...
အေၿဖရွာမရ..ဒြိဟၿဖစ္ေနတုုန္း
သိလိုုက္ရတယ္..
မင္းဟာ gay တဲ့.... :(

ည ၁၀:၂၇။
၁၁.၀၉ .၂၀၀၈

ပန္း

ၿပဳစုုပ်ိဳးေထာင္ၿခင္း
အလ်ဥ္းမရွိတဲ့ပန္း...
ရင္ထဲမွာ လန္းဆန္းလိုု့
ပြင့္ေနတာ တကယ္မသိခဲ့ပါ
အသည္းမွာ စူးနစ္
ဆန္းစစ္ ၾကည့္ေတာ့မွ
ႏွလံုုးသားေၿမရိုုင္းမွာ
ပန္းတစ္ပြင့္
ေၾသာ္.....အၿမစ္ေတာင္ တြယ္ေနပါေပါ့လား....

၀၄.၂၇.၁၉ ၉ ၆

ဗလာ

စိတ္ထဲမွာလည္း
ဘာမွ မရွိဘဲ
ေရာက္ရာ ေပါက္ရာ
သြားလိုုက္ခ်င္ရဲ့....
အိုု....စိတ္ေလရုုူး
ေလွ်ာက္ကာၿမဴးလိုု့
မေတာ္တေရာ္ ၿဖစ္ေရာ့မယ္...